شعر

سوگندم را می شکنم

می خواهم دوباره شعری بگویم

افسوس که هر کلمه، دشنامی است

هر عبارت، زخمی...

یک دنبا حرف در گلویم تلنبار شده است

اما دستم به کاغذ که می‌رسد، می خشکد

قلم سکته می‌کند

بین زمین و هوا می ماند

_ساعتها_

عاقبت دفترم را می بندم

خودکارم سقوط می کند

قلبم تیر می کشد

سیرن‌های وجودم، مدتهاست که پوسیده‌اند.