کاش هر دو پایم را می بُریدند،
به
تو پیوند می زدند
آن
وقت می دانستم
رنج
های همسر و فرزندانت را
اقیانوس پهناور و تیره‌ی غم‌های تو را
چگونه
در خود پایان دهم.
اشتراک در:
نظرات پیام (Atom)
پست های پرطرفدار
-
اگر شما هم مثل من برای پیدا کردن یک لینک آدم وارانه و درست و حسابی برای دانلود مستند "فی فی از خوشحالی زوزه می کشد" سرویس... -
.jpg)
" گفتگو با عابد توانچه " دانشگاه جای غریبی ست جوان ها می آیند و می روند و دانشگاه صبور و ساکت می ماند، من ... -
. ترانه ی Gloomy Sunday ترانه ای مربوط به اواخر قرن نوزده است که به “آهنگ خودکشی مجار” معروف شده است. Diamanda Galas این ترانه را بر اساس...
-
هر چهارشنبه آمدی و به سربازان زندان شکلات و کشمش دادی؛ اینقدر که سربازها ترسشان از زندانی امنیتی ریخت و برای آزادی...
-
دیگر هیچ نشانی از جوانی در من نماینده است. چندی بود که سرازیر شدن قوای جسمی و روی به افول گذاشتن نیروی تمام نشدنی دوران جوانی را حس کرده ...
-
قسم به زیبایی ابروانت که خندههای جاودان تو روزی به جای عرضه شدن بر جوانانی جنگجو بر مردانی عاشق جاری خواهد شد و زنان کوچه و...
-
ما مست از سخنانی هستیم که هنوز به فریاد در نیاورده ایم مست از بوسه هایی هستیم که هنوز نگرفته ایم از روزهایی که هنوز نیامده اند ا... -
اینك زیباترین صدا، در میهن من آواز مغرور مردانیست بیشكست كه از دروازه مرگ میگذرند مردانی كه پیش از مرگ آینده را زیسته اند. ... -
دیکتاتور؛ به تو میخندیم وقتی که دروغ میگویی و قهقهه میزنیم بر حقارتات وقتی که میخواهی راست بگویی اما نمیتوانی دروغهایت را...
.jpg)
اشتراک در مطالب
پستها
نظرات
درباره من
- عابد توانچه
- «اگر حرمت و تقدسی وجود دارد، تنها سزاوار انتقاد است. هيچ پديده و شخصيتی از آماج انتقاد مصون نيست.» کارل مارکس
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر