جدایان

آه که دوستان ما چه زود ما را ترک می کنند!
نزدیک ترینشان تیرباران می شود
قدری دورتر از آنان حبس ابد می گیرند
و قدری دورتر

          ماه ها و سالها در زندان می مانند

و دروترینشان کسانی هستند

         که در خیابانها وانمود می کنند
        کسی را که تازه از زندان بیرون آمده نمی شناسند

ما سوگند یاد کرده ایم، سوگند؛...

                                     انگار،

                                   که مدام در تفرقه زندگی می کنیم

و بقدر ستارگان آسمان از یکدیگر دور باشیم.

مردی که از رو به رو می آید

چون آفتاب چهره آشنایی دارد

او یک بار کاسه سرد آش را در برابر لبان من نگه داشته

                                                    پس چرا نبوسمش؟

مرد دیگری از برابرم رد شد

                  زمانی در کنار من

                       از ضربات گرز حسینی به خود پیچیده

                                             پس چرادستش را نفشرم؟

دختری که هم اکنون رد شد

                 جیغش را در میاندیوارهای زندان سر داده

                 از حرفهایش فهمیدم که تازه بکارتش را از دست داده

                                                        پس چرا دستهایش را نبوسم؟

آه که دوستان ما چه زود ما را ترک می کنند

ما سوگند یاد کرده ایم سوگند،
                                      انگار،

                                        که مدام در تفرقه زندگی می کنیم

و بقدر ستارگان آسمان از یکدیگر دوریم.

ظل الله – رضا براهنی