بازی

بازی می‌کند جراحت با عشق

زخم می‌زند زبان
             با کاردِ کلمات

زخمهایی کوچک

              پیاپی
که پر می‌کند ریه را از خون

و چکه چکه می‌گیرد نفس عشق را

تا معشوق

همچون گاوِ زوبین خورده‌ی میدانِ گاوبازی

لخمه لخمه خون پس بدهد در هر دم و بازدم

و با چشمان درشت خودش نگاه کند ضارب را

هم‌بازی‌اش را

      قاتلش را

با سر پائین
نفس بریده
بی‌حال
بی رمق

با نگاهی که تار است

گیج است

و نمی‌فهمد که چرا.

24 مرداد 1398

تلگراف شماره 144

...

تلگراف شماره 143

ماهی که بر خشک اوفتد، قیمت بداند آب را