امضای
توبه نامه یا فرار
«امروز
زنده بمان و فردا بمیر»
حرف
حساب شما جز این بود رفتگان؟
همین
بود
این
بود دروغ
این
بود خطا
این
راه زندگی نه برای شماست
قانون
جنگ آنکه به میدان در آمده
این پند از آن
اوست
توجیه
می کند حقارت به هر طریق
ننگ
و شکست و فرار و هیچ بودگی را
نسلی
دگر، مگر پیش از شما این راه نرفت؟
چه
شد؟ کجایند مترسکان پر ادعا؟
خاموش
حقیر
تر از حقارت
وقیح‌تر
از دروغ
با
نیم زبان فراموش شده در کشوری غریب
...
.
بیرون
کشید باید از این ورطیه رخت خویش؟
هرگز
دروغ
است این سخن
باید
که غرق شد در این جام پُر بلا
مِی
زد، خط به خط
این
است زندگی
این
پند از آن ماست
لبخند
ماست که دشنام آفرینش است
این
خشم ماست که کابوس پادشاست
با
هر نفس کشیدنی
غرّای
جنگ طنینی‌ست در قلب این سکوت
هر
انقباض قلب
همچون
چکامه ی ماشه
فرمان
قتل واعظ شهر است.
حکم
است،
باید
که ماند.
23 مهرماه 1391
.jpg)
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر