سلاحی ندارم، جز این قانونی که نمی خواهم به آن تن دهم،
که فراموش کرده خیابان خانه ی من است
سلاحی ندارم، جز زندگی ام که در هم کوفته شد
و مالامال از چهره ی قربانیان است
سلاحی ندارم جز چشمهای اشکبارم،
در شبهای سرد ماه می،
زیر فشار قوانین.
بین دیوارها سرگشته ام و دور خود می گردم،
شعارهای کهنه می گویند: زمین حق شماست
صدا لهیده ام می کند
حنجره ام به درد آغشته اما آتشبار است
زاده ی این تیرگی ام
از نهایت قلبم
آزادی را به فریاد می خوانم.
.jpg)
پستها
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر