۱۳۸۹ فروردین ۷, شنبه

سخنرانی ویکتور هوگو در مجمع قانونگزاری فرانسه در ۱۵ژانویه ۱۸۵۰

برای پی ريزی جامعه ای بکوشيم که در آن حکومت بيشتر از يک قاتل عادی حق قاتل بودن نداشته باشد و وقتيکه بصورت حيوانی درنده عمل کند، با خودش نيز چون حيوان درنده عمل شود.

برای پی ريزی جامعه ای بکوشيم که در آن جای کشيش در کليسای خودش باشد و جای دولت در مراکز کار خودش، نه ... حکومت در موعظه مذهبی کشيشان دخالت کند و نه مذهب به بودجه و سياست دولت کاری داشته باشد.

برای پی ريزی جامعه ای بکوشيم که در آن ،همچنانکه قرن گذشته ما قرن اعلام تساوی حقوق مردان بود، قرن حاضر ما قرن اعلام برابری کامل حقوقی زنان با مردان باشد.

برای پی ريزی جامعه ای بکوشيم که در آن آموزش عمومی رايگان و از دبستان گرفته تا کلژدوفرانس، همه جا راه را به يکسان بر استعدادها و آمادگی ها بگشايد. هر جا که فکری باشد کتابی نيز باشد. نه يک روستا بی دبستان باشد، نه يک شهر بی دبيرستان چنانکه نه يک شهرستان بی دانشگاه، و همه اينها زير نظر و مسئوليت حکومتی لائيک، حکومتی کاملا لائيک، حکومتی منحصرا لائيک.

برای پی ريزی جامعه ای بکوشيم که در آن بلای ويرانگری بنام گرسنگی جايی نداشته باشد.

شما قانونگزاران، از من بشنويد که فقر آفت يک طبقه نيست، بلای همه جامعه است. رنج يک فقير، تنها رنج يک فقير نيست، ويرانی يک اجتماع است. احتضار طولانی فقير است که مرگ حاد توانگر را به دنبال ميآورد. فقر بدترين دشمن نظم و قانون است. فقر نيز همانند جهل، شبی تاريک است که الزاما مي بايد سپيده ای، بامدادی در پی داشته باشد.

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر