۱۳۸۸ بهمن ۱۸, یکشنبه

جمعه 0


صدای تلویزیون آزارم می دهد

چاره ای نیست

برای بسیاری زمان در زندان

با چای و دروغ و سیگار و تلویزیون می گذرد

سیگار پشت سیگار

در معیت لیوان، لیوان چای سیاه

و مسابقه ی آدمها و تلویزیون در دروغگویی

دلم می خواهد چیزی بنویسم

اما عر کشیدنهای این ماشین جهالت

افکارم را پاره می کند

به این قناعت می کنم که فکر کنم

چه عیبی دارد که شعر من تنها نثری ساده باشد؟

چه عیبی دارد که نثر من بی بهره از واژه های فاخر باشد؟

چه عیبی دارد به جای حمله با شیشه ی شکسته ی آخته به مخاطبان هرزه ی دروغ

در جهنمی از فریاد های بی ارزش

در حسرت آرامشی کوتاه

در جستجوی واژه های زیبا باشم

تا زیبائیهای زندگیم را به تصویر کشم.


زندان مرکزی اراک

26/7/87

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر