۱۳۸۶ مرداد ۱۵, دوشنبه

دوستم داری؟



«به وحشی ترین عشق تمام زندگیم؛
که روزی او را خواهم یافت
و بر صخره ی ایمان او به اعتقاد من
 نام خود را حکاکی خواهم کرد»



***
می گویند برای زندگی کردن
سه چیز لازم است
کسی برای دوست داشتن
کاری برای انجام دادن
امیدی برای آینده
ما را به امید نیازی نیست
با ما آرمانیست
که یقین ما به آینده را
با فولاد و شعر و شراب
در رحمی از دانستن
به ضمانت خون ساخته است
«نه پول، نه دولت
دنیا تحت سلطه ی انسان
شاید صد سال دیگر
اما قطعا چنین خواهد شد»
اینگونه است که ما همیشه کاری برای انجام دادن داریم
کاری برای شدن و ساختن
کارهای زیادی می کنیم
اما حقیقت این است
که در آزادی و زندان
بسیار می آموزیم
و به بسیاران می آموزانیم
تا انتخاب کنند
سوسیالیزم یا بربریت را
و چه سخت است آموختن و انتخاب کردن
در دنیای ممنوعه ها و نقابها
خوشبختی چیست؟
خوشبختی کجاست؟
اگر چون بسیاران بودیم
خوشبختی برای ما غذای بهتر بود
لباس فاخرتر
همخوابگی های بیشتر
اگر همچون عافیت لبان بودیم
با ارزشهای بی ارزششان
خوشبخت ترین ما آن بود
که به مرگ طبیعی در گوشه ای جان می داد.
اگر شکنجه و زندان را چشیده باشیم
خوشبخت ترین ما آنست
که در خیابانی، خانه ای، نبردی
در جلوی چشمان شاهدی
به ضرب گلوله ای در دم جان دهد
تا قلبها از غم پر پر شدن گلهای میخک
باز تبدار شود.
زندگی در کشاکش جنون و هجوم
در عصیان و بی تعلقی
جاری تر از زمان
زیبا تر از تمام عادت و هر روزگیست
آنچنان که حتی
در کنج سلولهای مجرد
آنجا که زمان و مکان محبوس می شود
ما آنچنان تشنه به زندگی که فکر می کنیم
زیباترین مهربان جهان
آنگاه که با نگاه فرار و بی قرار
از چشمهای بی نیاز و پر صلابتش تمنا می کنیم
یا آنکه با غرور و جسارت
نگاهش را در بودن خود می کشیم
و می پرسیم:
«دوستم داری؟»
به ما چه پاسخ خواهد گفت؟